Mammakjensle

Då Wiljar døydde, mista eg min aller største draum, den draumen eg kan hugse at eg alltid hadde, å vere mamma.

Mamma – det er ikkje så lett å bruke det ordet om meg sjølv, for det er jo ingen barn i huset – eg kan jo ikkje vere mamma kvar dag, for ungen min er død.

Likevel er eg mamma. Eg er mammaen til Wiljar. For alltid.
 

Aldri…

Aldri fekk vi møte deg, sjå ansiktet ditt, lukte på deg, ta på deg, sjå deg le. Aldri fekk vi høyre stemmen din, aldri sjå fargen på auga dine. Aldri fekk vi vite korleis du såg ut… Aldri fekk eg høyre barnelatter i eigen heim, aldri krangle med ein sta unge, aldri bli irritert over eigenrådigheita di, aldri få ein barneklem som mamma. Aldri kjevle peparkakedeig saman, gå i barnetog på 17. mai og ete mengder med is, aldri kjøpe gåver til bursdag eller jul. Aldri får vi diskutere rett tid å kome heim på, aldri øvingskøyre med bil, aldri nokon som kallar meg mamma, aldri nokon som kallar meg mommo eller bestemor.

Aldri, aldri, aldri, alltid… Alltid vil du bu inst i hjartet mitt, alltid vil du bli minna som det mest dyrebare i livet mitt, alltid vil vi håpe at du har det fint der du er, at du ser ned på oss og er stolt av det vi har fått til. Alltid vil du vere i minna mine. Alltid sakna og for alltid elska.

Aldri, aldri, aldri… alltid.