Eg vil møte andre sine barn, men eg gruer meg sånn til det òg. Kaja har rom for det – både viljen og motviljen, tristheita og kjærleiken. Ho er det mennesket som gir meg høve for mitt første møte med ein baby etter at Wiljar døydde.
Det er nøyaktig to månader mellom fødslane til gutane våre. Dei skulle vekse opp i lag.
Vi blir einige om at vi skal besøke den vesle familien hennar to–tre månader etter at Wiljar døydde. Det kjennest trygt å gå denne ukjende vegen saman med Kaja som viser så stor forståing for alle kjenslene.
Ho takkar også ja til å ta imot og bruke nokre av plagga eg har strikka til Wiljar, ein sveipepose, ein ulldress, eit par luer – og ho brukar dei med stoltheit over minnet om han.
Når vi møtest, er vi blanke i auga, tårene pressar på, og samtidig er vi glade for å kunne møtest, glade for at eg lever, glade for at eg har mot og styrke nok til å bli kjend med vesleguten hennar, motet til å møte andre sine barn.
Tre år seinare sit vi igjen i stua hennar, minstemannen hennar er knapt tre veker gamal og vi får kome på barselbesøk. Å halde den vesle guten i armane er trøystande og lindrande mot det djupe såret i hjartet mitt, men det er òg vondt fordi det ikkje er Wiljar eller søskenet hans.
Å halde den vesle guten i armane er trøystande og lindrande mot det djupe såret i hjartet mitt, men det er òg vondt fordi det ikkje er Wiljar eller søskenet hans.
Den vesle guten fyller eit minne eg aldri fekk med Wiljar, det å kjenne han i armane, stryke mjuk babyhud, kjenne tyngda av babyen mot brystet, lengda av den vesle barnekroppen, små fingre som eg aldri fekk røre ved…
Wiljar fekk eg aldri møte utanfor magehuset. Endeleg kan eg få halde ein baby, sjølv om han ikkje er min. Det er vanskeleg å setje ord på kva det betyr for meg, det gjer meg uendeleg takksam, det lindrar smerta, litt.
Korleis orkar du det?
Korleis orkar du å jobbe i barnehage etter alt du har opplevd?
Mange spør, og eg spurde meg sjølv ofte nok før eg byrja å jobba igjen.
Allereie tidleg på barneskulen, drøymde eg om å jobbe i barnehage når eg blei vaksen – det har eg oppnådd og eg elskar jobben min, elskar å ha barn rundt meg.
Etter at Wiljar døydde, lurte eg også på om eg kunne gå tilbake til den jobben – eller kva anna eg kunne gjere i staden. Eg tenkte mykje på korleis eg skulle forhalde meg til andre sine ungar, eit usagt krav om at eg skulle sjå på nyfødde barn og seie «åååå, så søt», gratulere dei med det nydelege barnet, sjå gravide kvinner.
Eg grua meg, det kjendest utenkjeleg. Samtidig kunne eg ikkje tenkje meg noko anna, eg kunne ikkje tenkje meg å frivillig gje opp den andre store draumen min. Og ungane er så herlege. På jobb får eg mange klemmar, kjærleikserklæringar, godmorgon-rop og «ikkje gå heim» – eg kan bidra til at andre barn får ein god og trygg kvardag – og eg kan gje dei av kjærleiken til Wiljar – ein ekstra god klem, eit stryk over panna, gode ord i bøtte og spann.
I jobben min får eg på eit vis litt utløp for kjærleiken til Wiljar, noko anna enn grava som blir stelt og aldri svarar.
I jobben min får eg på eit vis litt utløp for kjærleiken til Wiljar, noko anna enn grava som blir stelt og aldri svarar.
Eg løper for Wiljar
Det er jul, igjen. Og igjen er det ingen store barneauge, ingen barn som riv opp papiret, ingen latter, ingen julemagi, ingen julegåver i små hender. Grava er pynta, stjerneskot er tent, men ønsket om å gje noko meir sit djupt. Kva skal eg gje eller gjere for det døde barnet mitt?
Mens eg tar meg ein løpetur første juledag, får eg idéen om å løpe for Wiljar, løpe for han som aldri fekk løpe.
Eg skal løpe i eit år, og neste jul skal eg donere ei krone til LUB for kvar kilometer eg klarer til då. For å setje meg eit minimumsmål, bestemmer eg meg for 10 km kvar veke – det kjennest overkommeleg.
Kvar gong eg tar på meg løpeskoa, tenkjer eg at eg gjer dette for meg, for Wiljar og for andre som treng og får støtte gjennom LUB, kvar gong eg pustar og peisar i ein bratt motbakke, slår eg meg sjølv på skuldra og seier «for deg Wiljar!». Det gir meg Wiljar-tid, det gir meg meining, det gir meg meistring, det gir meg glede. Eg løper for LUB, eg løper for Wiljar.